“Kendine Hiç Yalan Söyledin mi?”

Bazen en çok yalanı, kendimize söyleriz. Korunmak için mi, yoksa bir şeyi hâlâ göze alamadığımız için mi?

GERÇEĞİN DİKENLERİ VARDIR. CANINIZI ACITIR. HOŞUNUZA GİTMEZ. YALAN HER ZAMAN SİZİN DİKENLERDEN KAÇIŞINIZDIR. AMA HER KAÇTIĞINIZDA DAHA BÜYÜK BİR DİKENE SAPLANIRSINIZ. VE ÖYLE BİR DİKENE DENK GELİRSİNİZ Kİ KAÇACAK YERİNİZ OLMAZ. YA YÜZLEŞİRSİNİZ YA KUCAKLARSINIZ YA DA ÖLÜRSÜNÜZ.

“Gerçekten Unuttun mu, Yoksa Görmezden mi Geldin?”

Travmalar silinmez, yalnızca saklanır. O sakladığın kutu hâlâ açılmayı bekliyor olabilir mi?

TRAVMALAR, ARABA ÇARPMASI GİBİDİR VE SİZİ ŞOK EDER. ŞOK OLDUĞUNUZDA KORKUDAN DONUP KALIRSINIZ. VE BÜTÜN YAŞAMINIZI O DONUKLUKTA ROBOT GİBİ DEVAM EDERSİNİZ. TA Kİ O TRAVMAYI TETİKLEYEN BİR ŞEY OLDUĞUNDA, O ÇARPMA ANI SİZE TEKRAR HATIRLATIR KENDİNİ. VE ONUNLA YÜZLEŞMEZSENİZ EZER GEÇER.